Piotr Casani od Narodzenia N.M.P., urodził się w Lukce w roku 1570. W swym mieście rodzinnym chodził do szkół, następnie przeniósł się na uniwersytet w Pizie, by studiować filozofię i medycynę. W kwietniu 1594 r. wstąpił do lukkańskiego Zgromadzenia Matki Boskiej, a po odbyciu nowicjatu studiował teologię u jezuitów w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1600 r. W latach 1613–1614 wraz z kardynałem Gustinianim i Kalasancjuszem był głównym inicjatorem unii Szkół Pobożnych ze zgromadzeniem lukkańskim, a w latach 1616–1617, gdy unia zakończyła się niepowodzeniem, wraz z Kalasancjuszem wziął udział w tworzeniu Kongregacji Paulińskiej Ubogich od Matki Bożej, będąc pierwszym po Kalasancjuszu, który przywdział habit 25 III 1617 r. Mianowany magistrem nowicjuszy miał pod swoją opieką wielebnego Gliceriusza Landrianiego. Dwukrotnie składał śluby proste, a mianowicie: 20 IV 1617 r. we Frascati i 1 IV 1619 r. w Narni, również dwukrotnie składał śluby uroczyste, 20 IV 1622 r. w kaplicy kardynała Tontiego oraz 7 V tego samego roku w kaplicy naszego nowicjatu, po to, by nie pozostał cień wątpliwości co do ważności wyznania wiary. Dnia 28 IV 1622 r. został minowany przez Grzegorza XV asystentem generalnym. W październiku 1618 r. został wysłany do Narni jako przełożony nowej fundacji. Następnie znalazł się ponownie w Rzymie. W początkach 1622 r. zamieszkał w nowo założonym domu w Nursji, ale jeszcze tego samego roku został mianowany wizytatorem generalnym. Jeszcze w tym samym roku założył Szkoły Pobożne w Savonie, a w roku następnym otworzył tam nowicjat. Wówczas to powstała prowincja Ligurii złożona z trzech domów (Carcare, Genua i Savona). W dniu 10 VII 1623 r. Kalasancjusz mianował o. Casaniego prowincjałem, a ten zorganizował Kapitułę Prowincjalną, pierwszą w naszej historii (październik 1623 r.), i w roku następnym przeniósł nowicjat do Genui. Aby zdobyć odpust zupełny roku świętego, we wrześniu 1625 r. udał się do Rzymu i ponownie pozostał tam jako magister nowicjuszy, zajmując miejsce o. Alacchiego, który wyjechał do nowych fundacji w Wiedniu; ale Kalasancjusz, będąc zmuszonym zrezygnować z projektu, posłał go do Messyny, aby rozwiązał problemy tamtejszej fundacji, zainicjowanej przez o. Alacchiego. Gdy mu się to nie powiodło, wrócił w kwietniu 1627 r. do Neapolu, gdzie Kalasancjusz, znajdujący się podówczas w mieście Vesubio, zlecił mu zarządzanie i konsolidację tamtejszej fundacji. W październiku 1627 r. wrócił do Rzymu, aby uczestniczyć w pierwszej Kapitule Generalnej zakonu. Po zakończeniu kapituły powrócił do Neapolu, gdzie w latach 1621–1631 roztropnie i z powodzeniem zarządzał prowincją. O. Casani ponownie znalazł się w Rzymie w październiku 1631 r., kiedy to wziął udział w spotkaniu zorganizowanym zamiast kapituły generalnej, która powinna się odbyć, ponieważ minęło dziewięć lat, czyli okres, na jaki zostali wybrani Kalasancjusz i jego asystenci. Kapituła ta nie mogła się odbyć z powodu niebezpieczeństwa zarazy. Podczas tej „kapituły” o. Casani wpłynął na wybranie Kalasancjusza generałem dożywotnim. Po zakończeniu zebrania musiał pozostać w Rzymie jako asystent i ponownie przyjął miejsce magistra nowicjuszy. Pod koniec 1632 r. udał się do Neapolu, aby uporządkować sytuację w tej prowincji. W roku 1633 rozpoczął przegląd i porządkowanie Gramatyki Kacpra Scioppio. W kwietniu 1634 r. Kalasancjusz posłał go do Florencji i Genui, aby doprowadził do przywrócenia przestrzegania reguły zakonnej w tamtejszych domach. Jego uczestnictwo w Kapitule Generalnej, która odbyła się w październiku 1637 r., nie wyróżniła się niczym szczególnym. Z okazji podróży na Morawy, którą miał odbyć nowy prowincjał o. Onufry Conti, Kalasancjusz mianował o. Casaniego komisarzem generalnym tej prowincji dnia 10 IV 1638 r. Pobyt o. Casaniego na Morawach przyniósł bardzo pozytywne skutki we wszystkich sprawach, jeśli nie liczyć jego niechęci do stawiania czoła problemom zarządzania, do tego stopnia, że nie chciał wziąć udziału w kapitule w roku 1640 i nie przyjął urzędu wikariusza generalnego zakonu, ofiarowanego mu przez Kalasancjusza. W roku 1641 powrócił do Rzymu, by uczestniczyć w Kapitule Generalnej, w której również nie odegrał poważniejszej roli. Pięć miesięcy później doszło nawet do tego, że zrezygnował ze swej funkcji asystenta generalnego, choć rezygnacja ta nie została przyjęta. W kolejnych trudnych latach o. Casani obok Kalasancjusza przetrwał straszną drogę krzyżową, przez którą musiał przejść zakon. Wraz ze Świętym został doprowadzony przed oblicze Świętego Oficjum (sierpień 1642 r.), w latach 1643–1646 musiał znieść niewygody i upokorzenia wizyty apostolskiej oraz definitywne odsunięcie od sprawowanego urzędu. Cierpliwie i z bohaterską wytrwałością, zniósłszy tak liczne próby i walcząc o zakon po porządkach papieża Innocentego X, zmarł 17 X 1647 r. w wieku 77 lat w sławie świętości. Proces jego beatyfikacji został wszczęty w początkach XX wieku i skutecznie prowadzony podczas generalatu o. Tomasza Viñas (por. ES I, 118-1).
