„Trzeba mieć wiele cierpliwości dla niedomagających i dopóki Pan umartwia ich chorobą, nie należy przydawać im więcej trosk, lecz raczej pocieszać i w łagodny sposób dawać do zrozumienia, iż Pan zsyła na nich chorobę, aby rozbudzili się ze snu lenistwa i weszli w przyszłość z żarliwością i staraniem na drogę doskonałości, haec est enim voluntas Dei sanctificatio vestra [„Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie” 1 Tes 4,3]. Pan zazwyczaj zsyła ów dopust w tym właśnie celu, ale niektórzy sądzą, że pochodzi on z przyczyn wtórnych jak humory i inne przypadłości, mimo iż in rei veritate [w rzeczy samej] pochodzi on z przyczyny pierwotnej, którą jest Bóg, posługujący się przyczynami wtórnymi wedle swej woli”.
[List 42 (P 143), Rzym, 8 lutego 1623 r., do o. Peregryna Tencaniego, Nursja]
