Mendez wrócił do Hiszpanii, polecając swoich uczniów ojcu Domingo Ruzoli, karmelicie bosemu, który odesłał Gliceriusza i pozostałych pięciu towarzyszy do Szkół Pobożnych w 1612 r. Z nich wszystkich wytrwał tylko Landriani. W tym samym roku kupiono dom św. Pantaleona za 10 000 eskudów, a poręczycielem, jak wynika z dokumentów notarialnych, był Gliceriusz.
W dniu 25 III 1617 r., gdy Założyciel wraz z 14 towarzyszami przywdziali habity pijarskie, Gliceriusz nie przyłączył się do nich. Być może dlatego, że musiał załatwiać swoje sprawy w opactwie świeckim. Szatę zakonną przyjął później z rąk Założyciela 2 VII 1617 r. Wyróżnił się swoim talentem katechety, anielską czystością i miłością do „najwyższego ubóstwa”. Zmarł w nowicjacie rzymskim Santa Maria in Via w dniu 15 II 1618 r. w opinii świętości.
Założyciel rozpoczął sprawę jego beatyfikacji, będąc świadkiem w procesie informacyjnym. Przeszkodziły tej sprawie dyspozycje ogólne wydane przez Urbana VIII odnośnie do procesów beatyfikacyjnych. Sprawa została podjęta ponownie w XVIII w., a w 1931 r. papież Pius XI podpisał dekret o heroiczności cnót i był gotów beatyfikować go, jeśliby został udowodniony choćby jeden cud.
Założyciel polecił umieścić jego serce w relikwiarzu i przechowywał je przez długi czas w swej własnej sypialni. Do dziś zachowała się ta sławna relikwia.
