„Urodził się w 1607 r. w liguryjskim miasteczku. Wstąpił do zakonu pijarskiego w Genui w 1625 r. a w 1631 był już kapłanem. Po zaledwie kilku latach spędzonych w Neapolu został wysłany do Niemiec, mimo że nie miał nawet trzydziestu lat, i tam pozostał aż do śmierci. Zajmował wszystkie stanowiska zakonne: mistrz nowicjuszy, przełożony miejscowy, wikariusz prowincjalny i prowincjał. Pracował intensywnie wśród heretyków jako gorliwy apostoł. Lubiany i szanowany przez przełożonych. Listy, które otrzymywał od Kalasancjusza były dla niego podporą w trudnych momentach, które przechodził na przykład w okresie redukcji zakonu za papieża Innocentego. Był jednym z najaktywniejszych i najwierniejszych synów Kalasancjusza, który w godzinie prawdy umiał utrzymać zakon w jedności i rozkwicie w Europie Środkowej. Zmarł
w Polsce w 1657 r.”. [RK, t. 1, s. 15]
"Aleksander Novari od św. Bernarda, urodzony w Diano Marina (Liguria) w 1607 r. Przywdział habit w Genui w 1625 r., złożył śluby uroczyste w Rzymie 25 VIII 1627 r. i 4 IX 1631 r otrzymał święcenia kapłańskie. Po okresie pełnienia służby pijarskiej w Neapolu, jeszcze przed ukończeniem 30 lat, został wysłany do Niemiec, gdzie przebywał aż do śmierci. Był nauczycielem nowicjuszy, przełożonym lokalnym, wikariuszem prowincjalnym, ale przede wszystkim żarliwym apostołem pomiędzy heretykami. Wszystkie te służby pełnił nieprzerwanie za aprobatą różnych przełożonych generalnych. Umarł w Rzeszowie (Polska) w 1657 r. Był, bez cienia wątpliwości, jednym z najlepszych i najwierniejszych synów Kalasancjusza, który w najtrudniejszych dla zakonu chwilach potrafił utrzymać jego jedność i rozkwit w Europie Środkowej (por. ES, I, 832-1)". [Listy Kalasancjusza, t.3]
w Polsce w 1657 r.”. [RK, t. 1, s. 15]
"Aleksander Novari od św. Bernarda, urodzony w Diano Marina (Liguria) w 1607 r. Przywdział habit w Genui w 1625 r., złożył śluby uroczyste w Rzymie 25 VIII 1627 r. i 4 IX 1631 r otrzymał święcenia kapłańskie. Po okresie pełnienia służby pijarskiej w Neapolu, jeszcze przed ukończeniem 30 lat, został wysłany do Niemiec, gdzie przebywał aż do śmierci. Był nauczycielem nowicjuszy, przełożonym lokalnym, wikariuszem prowincjalnym, ale przede wszystkim żarliwym apostołem pomiędzy heretykami. Wszystkie te służby pełnił nieprzerwanie za aprobatą różnych przełożonych generalnych. Umarł w Rzeszowie (Polska) w 1657 r. Był, bez cienia wątpliwości, jednym z najlepszych i najwierniejszych synów Kalasancjusza, który w najtrudniejszych dla zakonu chwilach potrafił utrzymać jego jedność i rozkwit w Europie Środkowej (por. ES, I, 832-1)". [Listy Kalasancjusza, t.3]
