Onufry Conti
od Najświętszego Sakramentu urodził się w Neapolu w 1606 r.
Porzuciwszy studia medyczne, wstąpił do naszego zakonu 29 maja 1629 r. Śluby uroczyste
złożył w Neapolu 29 maja 1631 r., a 4 października 1631 r. w Sorrento otrzymał
święcenia kapłańskie. W latach 1632–1633 przebywał w Poli. Potem przebywał w
Rzymie jako mistrz nowicjuszy, którym był do 1634 r. W tym samym roku został
wysłany przez Kalasancjusza na Sycylię i mianowany rektorem Palermo. W 1637 r.
przewodniczył pierwszej kapitule prowincji Sycylii. W październiku i
listopadzie 1637 r. wziął udział w pierwszej kapitule generalnej zakonu. W 1638
r. został mianowany prowincjałem Moraw. W 1641 r. ponownie uczestniczył w
kapitule generalnej w Rzymie, po czym mianowano go prowincjałem Neapolu;
nominacja ta jednak nie została zrealizowana, ponieważ 20 maja tegoż roku
ponownie otrzymał nominację na prowincjała Moraw. Przez te wszystkie lata o. Conti
pracował odważnie na rzecz ekspansji naszego zakonu na terenach
środkowoeuropejskich. Ale w drugiej połowie 1643 r. powrócił do Rzymu, aby
wesprzeć Kalasancjusza w trudnych chwilach wizytacji apostolskiej. Przygnębiony
sytuacją zakonu postanowił wstąpić do kapucynów (1644 r.), ale po czterech
miesiącach powrócił do zakonu i udał się do Poli, skąd wizytator i o. Cherubini
wysłali go do Nursji. Po redukcji inocentyńskiej powrócił do Polski; w
1648 r. wrócił do Italii, aby zająć się w Neapolu swą matką staruszką. Zaraz
potem udał się do Rzymu i Kalasancjusz wysłał go na Sardynię. Ponownie
skierował się do Polski, by wziąć udział w koronacji Kazimierza II.
Zachorowawszy w Warszawie, wyjechał do Nikolsburga, a pod koniec 1649 r.
opuścił Morawy i powrócił do Rzymu. Raz jeszcze wrócił do Polski w 1652
r., stamtąd zaś, w 1655 r., znów do Rzymu. Po częściowej reintegracji zakonu
został mianowany przez o. Castillę prowincjałem Germanii i Polski.
Podczas kapituł generalnych w 1659 i 1671 r. zostałby wybrany generałem zakonu,
gdyby członkowie kapituły mogli głosować zupełnie swobodnie. Mimo że nie mógł
uczestniczyć osobiście w kapitule pośredniej w 1665 r. uczynił wszystko, co
było w jego mocy, by uniknąć ponownego wybrania o. Scassellattiego, co też
osiągnął. Ojciec Fedele ponownie mianował go prowincjałem Sardynii 27 maja 1671
r. Ojciec Conti przywrócił w tej prowincji regułę zakonną. Ze względu na
poważną chorobę, poprosił o zezwolenie na odejście ze stanowiska zarządzającego
prowincją, uzyskał je i wycofał się do domu w Posilipo. Wziął jeszcze udział w
kapitule prowincjalnej w Neapolu w 1677 r., na której został wybrany członkiem
(z prawem głosu) kapituły generalnej w tym samym roku. Niemało napracował się
podczas jej trwania nad wyborem o. Karola J. Pirroniego. Zmarł w aureoli
świętości w Neapolu 4 stycznia 1686 r. Kapituła generalna z 1692 r. postanowił
wszcząć jego proces beatyfikacyjny, jak się jednak zdaje, nigdy tego nie
zrealizowano. Ojciec Santha nie waha się twierdzić, że o. Conti był jednym z
najświetniejszych synów Kalasancjusza, któremu wiele zawdzięcza cały zakon,
szczególnie jednak prowincje środkowoeuropejskie (por. ES, I, 154–157).
