Franciszek od Oczyszczenia, w życiu świeckim Franciszek Castelli, syn Łukasza Castellego, doktor obojga praw, urodził się w Castiglione Fiorentino (Toskania). Wstąpił do Szkół Pobożnych, będąc już kapłanem, 25 VI 1617 r. Złożył śluby proste w Rzymie 2 VII 1619 r., a uroczystego wyznania wiary dokonał razem z Kalasancjuszem i trzema innymi zakonnikami 7 V 1622 r. Jeszcze jako nowicjusz, 2 I 1619 r., został mianowany przełożonym domu nowicjatu w Borgo. Przed dokonaniem uroczystego wyznania wiary wraz z ojcami Piotrem Casanim, Vivanem Vivianim i Pawłem Ottonellim został przez papieża Grzegorza XV mianowany asystentem generalnym. W 1623 r. wysłano go do Savony, gdzie stanął na czele domu nowicjatu. W dniu 29 X 1625 r. został mianowany drugim prowincjałem Ligurii i pracował ze wszystkich sił nad umocnieniem swej prowincji, a zwłaszcza domu w Genui. W dniach 4–11 XI 1627 r. znalazł się w Rzymie, biorąc udział w pierwszej Kapitule Generalnej zakonu. Na tej to kapitule, gdzie w tym samym czasie podkreślano wagę ubóstwa, powstali, smutnej dla zakonu pamięci, sławni „klerycy pracujący”.
Po powrocie do Ligurii pracował na rzecz wprowadzenia, zwłaszcza w Genui, gramatyki Kacpra Scioppio i wysłał trzech zakonników do Mediolanu, aby sobie przyswoili nowe metody nauczania. W 1629 r. został skierowany do Florencji w celu utworzenia w tym mieście Szkół Pobożnych, choć Kalasancjusz nie bardzo liczył na sukces. Jednakże o. Castellemu, wspomaganemu przez kilku przyjaciół, takich jak Andrzej Cioli, sekretarz stanu, czy sam Kacper Scioppio, udało się to osiągnąć. Jako przełożony we Florencji był duszą naukowego ruchu pijarów, uczniów Galileusza. W maju 1630 r. został mianowany prowincjałem Toskanii. W lutym 1633 r. Kalasancjusz wezwał go do Rzymu, by pomógł mu w zarządzaniu zakonem, jako że był asystentem generalnym, zatwierdzonym na stanowisko przez papieża dnia 12 I 1632 r. W czerwcu 1633 r. wrócił do Florencji jako miejscowy urzędnik. W latach 1638–1639 wznosił słynną Szkołę Szlachecką, powierzając ją o. Franciszkowi Apie. We wrześniu 1637 r. przewodniczył pierwszej kapitule w Prowincji Toskanii. Wezwany ponownie do Rzymu w sierpniu 1642 r. został postawiony przed sądem Świętego Oficjum wraz z Założycielem i innymi asystentami generalnymi z oskarżenia o. Mariusza Sozziego, a 15 I 1643 r. został pozbawiony funkcji asystenta generalnego dekretem Świętego Oficjum (In causa Patris Marii). Wkrótce potem został mianowany przełożonym domu formacyjnego w Rzymie i pozostał tam nawet po „porządkach” papieża Innocentego X. Napisał tam wiele memoriałów w obronie Szkół Pobożnych. W dniu 4 IV 1656 r. Aleksander VII ponownie mianował go asystentem generalnym w chwili odnowienia zakonu, wraz z oo. Józefem Fedelem, Janem Stefanem Spinolą i Kamilem Scassellatim. Następnego roku, chcąc pogodzić między sobą dwóch zwaśnionych zakonników, otrzymał ranę, z powodu której wkrótce zmarł. Był głębokim wielbicielem Szkół Pobożnych i nie można go oskarżać, jak to czyniono nieraz, jako nieostrożnego obrońcę kleryków pracujących. Raczej chciał promocji tychże, jednak wyłącznie w określonych granicach.
